de lachende zeelul

Hoe kon kapitein Rooibos uit het Zeeuws Vlaamse Zaamslagveer ooit bevroeden, toen hij met zijn schip De lachende zeelul voor de kust van het nieuw te ontdekken Noord-Amerikaanse continet lag, dat wij hier eeuwen later op precies dezelfde plek aanlanden. Hij stuurde zijn scheepsjongens Jo en Ko de kust op en beantwoordde hun vragende blik met de opmerking: Je kan na ier, of je kan na dae. Het werd kan na dae.

We zitten dus in Canada. Vanmorgen zijn we de grens overgestoken bij Calais Maine. Het leven in Canada is duurder dan in Amerika en toen we dit land binnenreden wisten we gelijk waarom. Het is hier nog weidser, ruimer, schoner, opgeruimder en beter onderhouden. Zoiets als wanneer je vanuit de rest van Nederland Zeeland inrijdt.

We reden via Saint John naar Moncton en over Amherst het schiereiland Nova Scotia binnen. Bij Truro rechtsaf richting Halifax en toen weer naar boven. Nu zitten we dus in Canning bij Ferdi en Francis.

Ferdi is een oud-collega van ons die een paar jaar geleden geëmigreerd is naar Nova Scotia en hij is trucker geworden. Hij en Francis fokken Duitse herders en ze richten ze af. Ze wonen best leuk. Een groot vrijstaand huis met een hele grote tuin en heel veel uitzicht. Het werd een leuk weerzien na zoveel jaar.

Canada is mooi. Grote heuvels en bergen en veel groen. Alles is goed onderhouden en de wildernis begint naast de snelweg. Er lopen ook Canadese koeien, daar hebben we net een groot stuk vlees van opgegeten. Dat was best lekker.

Morgen gaan we de omgeving verkennen en vrijdag zien we nog wel. Zaterdag willen we terug. Omdat we op een schiereiland zitten moeten we heel de route weer terugrijden tot aan Bangor Maine en daar vandaan naar beneden want we willen in Cape Cod uitkomen. We gaan ons echter beraden om de veerboot te nemen. Die vaart vanaf Cape Cod naar Portland. Dat scheelt ons 8 uur rijden en een halve dag winst. We moeten het nog uitvlooien maar het is wel aantrekkelijk.